بسوزد جگر عشق که سوزان جگر است ...

 

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی /  چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی  

همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان، بر آستانت /  که رقیب در نیاید به بهانه‌ی گدایی 

مژه‌ها و چشم یارم به نظر چنان نماید  / که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی  

در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟ /  به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی 

سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟   / که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌وفایی  
 

به کدام مذهب این این به کدام ملت است این؟ /  که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چرایی؟ 
 

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند  / که برون در چه کردی؟ که درون خانه آیی؟ 
 

به قمار خانه رفتم، همه پاکباز دیدم /  چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی
 

در دیر می‌زدم من، که یکی ز در در در آمد / که : درآ، درآ، عراقی، که تو خاص از آن مایی